Julka, Alenka a Witko su zbožo měli: najebać corona-krizy su směli do Afriki lećeć. Chcedźa w dźunglu swojeho přećela, wopičku Wimbo, wopytać. Hač jeho we hłubokim pralěsu nadeńdu? Na kóždy pad pak budźe wopička do wašeho domu zaćahnyć, hdyž sej ju jako kašporka spasliće. Ze spěwom „Jumbo, Wimbo a Kroko swjeća wjesele w pralěsu“ z pjera Jandytarja Hajnka přińdźe tajke prawe dźunglowe začuće do dźěćaceje stwy! A štóž njemóže dosć wo zwěrjatach dóstać, sej njech da hišće někotre hrónčka wo nich lubić, kotrež je tohorunja knjez Hajnk napisał.
Na staršich čaka dalši dźěl serijala wo (dwu-)rěčnym wuwiću dźěsća – tón raz wopisuje awtorka Helena Rjedźina mylenja při přiswojenju rěče w dźěćatstwje. Wosebje za němskorěčnych staršich stej zajimawej lětakaj wo serbskorěčnym kubłanju w pěstowarnjach a šulach „Wot mała serbsce wuknyć“.
Kak hodźi so ze dźungloweho spěwa hnydom cyła spěwohra za pěstowarske dźěći nastajić, přeradźi Jandytar Hajnk w kubłarskim zešiwku. Rěč z pohibom zwjazać je zakładna ideja basnje „Wopički w dźunglu“ kaž tež hrow „Pohiby zwěrjatow“ a „Domoj chcedźa“.
A nětko wjele wjesela při čitanju!
