Skónčnje je tak daloko, nětko wuńdźe dźěćacy časopis „Lutki“ zaso prawidłownje.
Kaž přeco wozmje was, lube dźěći, Witko sobu do swojeho swěta. Tónkróć chce na kóžde pad swoje najlubše pleńčatko Brumbarija sobu do pěstowarnje wzać. Hač to derje póńdźe? A chodźiće wy tež tak rady do wašeje pěstowarnje, kaž dźěći w nowym spěwje wot Jandytarja Hajnka „My smy serbska bobrija“? Štóž je cyły dźeń pilny, sej hrajka, spěwa a pasli, je wězo hłódny kaž krokodil. Kaž krokodil, so prašeće? Nó wězo! Wjace zhoniće w nowych „Hrónčkach do jědźe a po jědźi“.
Staršim předstajimy serbsku dnjowu mać Gabrielu Měrćinkowu z Jaseńcy, a Helena Rjedźina informuje w swojim serijalu wo měznikach (dwurěčneho) rěčneho wuwića.
Na kubłarki a kubłarjow čakatej rozprawje wo dalekubłanskej wuprawje serbskich kubłarkow a dalekubłanju „Rěč ćěła a wuraz rěče při serbskorěčnym kubłanju“, kotrejž je Rěčny centrum WITAJ w druhim połlěće 2019 přewjedł. Něhdyša kubłarka Jadwiga Wejšina posrědkuje ke knižce „Moje najlubše pěstowarske stawiznički“, kotruž je z němčiny přełožiła, didaktiske doporučenja. A naposledk přeprosy kuntworka Kornelija do lóštneje rěč spěchowaceje hry!
Wjele wjesela při čitanju, zasopowědanju a wumolowanju!
