Što dawa rjeńšeho, hač sej w nalěću pěši abo na kolesu swoju wokolinu wobhladować? To je sej tež Witko myslił a so z Florianom Kaulfürstom na ekskursiju po měsće Budyšin – stolicy Serbow – podał! Jasna wěc, zo wopyta tež jednu z Budyskich dnjowych přebywanišćow, w kotrymž dźěći serbsce wuknu, a to Witaj-skupinu w pěstowarni „Bručk zboža“. Što móhli sej k tomu zaspěwać? Nó wězo spěwčk wo „Swójbje božich słónčkow“! Snano so nětko prašeće, kak so do města podamy. Tež to njeje problem: Jědźemy z myšacym busom. Ale kedźbu: W měsće dyrbimy na wobchad dźiwać. Swójski wobrazowy słowničk k temje město směće sej tónkróć sami namolować.

W staršiskim dźělu powědataj Brankačkec mandźelskaj wo jeju nazhonjenjach ze serbskorěčnym kubłanjom zwonka Łužicy.  Serbska zakładna šula wotmołwja na palace prašenja němskorěčnych staršich přichodnych 2-plus-šulerjow. A socialny dźěłaćer Lorenc Jankowsky rozprawja wo swojim projekće „SwójPuć“.

Kubłarka Nadja Herbigowa předstaji nalětni poskitk w mjenje „Hanami“: Po japanskim nałožku dožiwjeja dźěći přirodu cyłotnje a  ju powitaja. Witko wotući ze zymskeho spara a počucha na nalětnich kwětkach. A ze „słónčnej reju“ začuwaja dźěći ze wšěmi stawami ćopłotu a móc słónca.