Co dajo rědnjejšego, ako w nalěśu pěšy abo na kólasu swóju wokolinu wuzgónjowaś? To jo se teke Witko myslił a drogujo z wuknikom Tim a wuknicu Pia z Dolnoserbskego gymnaziuma pó měsće Chóśebuz – centrumje Dolnoserbow. Jasna wěc, až woglědajo teke serbske institucije kaž Serbski dom, Serbski muzej a Rěcny centrum WITAJ. Snaź se něnto pšašaśo, kak do města dojěźomy? To njejo žeden problem: Jěźomy tam z myšecym busom. Ale glědajśo se jano prědk, w měsće musymy na wobchad źiwaś. Swójski wobrazowy słownick k temje město smějośo se tenraz sami namólowaś.
W starjejšyńskem źělu wulicujotej Brankačkojc manźelskej wó jeju nazgónjenjach ze serbskorěcnym wótkubłanim zwenka Łužyce.
Wótkubłaŕka Nadja Herbigowa pśedstajijo nalětne pórucenje z mjenim „Hanami“. Pó tom japańskem nałogu dožywiju źiśi pśirodu cełkownje a ju pówitaju. Witko wócuśejo ze zymskego spanja a nuchoco pśi nalětnych kwětkach. Pśi tom spiwa mały spiw „Barwojte kwětki“.
