W źiśecem tšojeńku jo Witko tenraz zawisny – a to na nowu pśijaśelku Julki. Naraz ma Julka jano hyšći zajm na pupkach. Howac jo tola pśecej tak rědnje było, z njeju balo kopaś abo w pěsku grajkaś. Co dej jano cyniś, aby Julka skóńcnje zasej z nim grajkała?

Kak malsnje mógu se zacuśa změniś, dožywijoš, gaž sebje Witka ze styrimi zacuśami wubaslijoš. Jano raz na spódnej platśi zwjertnuś a šwup – južo jo Witko zasej wjasoły! Co pópšawem cyniš, gaž se raz wjaseliš, góriš abo bójš? Jo to pla tebje rowno tak ako w nowem spiwje „Móje zacuśa“ z pjera Bianki Wjeńcyneje a Romany Görlichoweje?

Wótkubłaŕski źěl pśiwobrośijo se cele temje zacuśa. Kreslanki „Kólaska zacuśow“ góźe se za nonwerbalne pomjenjowanje wšakorakich zacuśow. Z nimi móžo se pak rowno tak memograśe zacuśow zestajiś. Teke knigły daju dobru móžnosć, se ze źiśimi wó zacuśach rozgranjaś. Za to pódajomy někotare knigły z konkretnymi pśikładami.

Žycymy wjele wjasela a snaź teke někotare nalětne zacuśa z nowym wudaśim Lutkow!